Je bent een blok aan het been.

Heeft iemand dat wel eens tegen jou gezegd?

Hee, schele, ja, iemand waarvan je afhankelijk bent. Die van jou houdt, of ja hoe is dat eigenlijk, hoe zit dat dan met die liefde van ouders of verzorgers?

Je bent een kind en wordt bijna dagelijks bestookt met uitspraken als: Adderengebroed, Een nagel aan m’n doodskist ben je, met je spillebenen, stuk verdriet, zwabberbenen, met je puntbillen, onnozel wicht, trek die scheur maar weer open, krom en verdraaid geslacht, en jij bent gek met een lepel in je bek en een vork in je kont, zo loop je heel de wereld rond, wille willen klap voor je billen, nozem, kan niet is dood en wil niet ligt ernaast, schaam je diep, wee je gebeente, daar heb je d’r weer met d’r waterlanders…En je kan nergens en naar niemand toe, Hoe zou jij je voelen denk je? In deze sculptuur zijn talrijke uitspraken verwerkt.

Klimop hout.

Geef je over aan het leven, durf te vallen. Open je hart. Durf te vliegen, gedragen door de wind. Weet je beschermd door de engel in jou en om jou heen.

Useless.

Uitgedrukt in waardeloze materialen. Takken uit het bos, wat elektradraad en jute. Veel is er niet nodig om je waardeloos te voelen, niet? Zoek naar die medemens, die dat begrijpt en bereid is om met eindeloos geduld, samen op weg te gaan om dat andere pad te vinden, naar de oneindig kostbare schat in jou.